"Kalem Durdu, Yürek Susmadı: Başın Sağ Olsun Türkiye’m…”

Tuna Şerbetçi Kaleme Aldı

Elim ilk kez titredi…   Kalem, ilk kez bu kadar ağır geldi elime.   Gözlerim satırları değil, içimi okudu bugün…   Çünkü yazmak kolay değil.   Çünkü anlatmak mümkün değil… Yirmi vatan evladı…   Yirmi ayrı hayat, yirmi ayrı umut, yirmi ocak…   Hepsi bir anda…   Hepsi görev başında, yüreklerinde vatan sevgisiyle…   Bir askeri uçak, yüreğimize çakıldı adeta…   Ve o çığlık…   Türkiye’nin dört bir yanından yükselen o sessiz feryat… Analar…   Belleri bükülse de duaları dimdik…   “Vatan sağ olsun” derken gözlerinden düşen yaşlar, toprakla buluşuyor.   Babalar…   Bir dağ gibi çökmüş ama bir kale gibi suskun.   O çocuklar…   Küçücük yürekleriyle tabut başında,   "Babamı istiyorum" diyemeyecek kadar güçlü görünmeye çalışan evlatlar… Ve biz…   Kelimelerin yetmediği, yüreğin taştığı bu günde sadece bakıyoruz…   Elimizde sadece dua, dilimizde sadece dua… Bugün bir kez daha gördük ki;   Bu milletin evlatları bu topraklara sadece yaşamı değil, canını da armağan ediyor.   Bayrak dedik, ezan dedik, vatan dedik…   Ve her biri “görev tamamlandı komutanım” diyerek döndü toprağa… Her bir şehit annesinin ellerinden öperim…   Her bir babanın önünde saygıyla eğilirim…   O çocuklar… Yetim kaldılar ama bu milletin milyonlarca evladı onların kardeşidir artık. Allah’ım, bugün çok uzun bir gün…   Gözyaşı çok, acı çok, kelime yok…   Ama umut var…   Yürek var…   Bu milletin bağımsızlık yemini var! Başın sağ olsun Türkiye…   Ama unutma:   Bu toprakları vatan yapan, o toprağa düşen evlatlardır.   Bugün biz sustuk…   Yürek konuştu… Ve biz hep birlikte dedik ki: “Vatan sağ olsun…” Ama bu acı… hiç unutulmasın. Allaha emanet olun