SİZİN BABANIZ ÖLDÜ MÜ? Sizin babanız öldü mü hiç? Bir sabah herkesin günü başlarken, sizin dünyanız durdu mu?   O son nefesin ardından koca ev sessizliğe büründü mü?   Kapısı her açıldığında içeri babanızın gireceğini sandınız mı?   Oysa artık kimse gelmeyecek… O kapı sadece rüzgârla çarpacak. Daha ne kadar büyürseniz büyüyün, içinizde hep eksik kalan o çocuk yanınız kaldı mı?   Bayram sofralarında onun yeri hep boş kaldı mı?   Bir gün torununuz olduğunda “keşke dedesi görebilseydi” diye boğazınıza bir şey düğümlendi mi? Annenizin gözleri bir daha eskisi gibi güldü mü?   Bir kadının, bir ömrü nasıl sırtlandığını gördünüz mü?   Bir ömür yol arkadaşını kaybeden bir eşin sabaha karşı sessizce ağlayışına şahit oldunuz mu? Küçücük bir çocuk, bir mezar taşına sarılıp “baba” diye ağladı mı yanınızda?   Okuldan gelirken elinde karnesiyle mezarlığa uğrayan çocuklara denk geldiniz mi?   Babasıyla gurur duyan ama ona sarılamayan o çocuklara…   Siz hiç denk geldiniz mi? Bir aile yarım kalır.   Bir kadın hem anne, hem baba olur.   Çocuklar büyür ama bir yanı eksik kalır.   Evde bir sandalye boş, sofrada bir tabak eksik kalır. Bir ses yok artık.   Bir koruyucu gölge… Bir baba kokusu… Geri gelmez bir daha. Hayat devam eder. Evet.   Ama eksik, sessiz, buruk… Ve bu yazıyı okurken gözleri dolan herkese,   Evlatlara, eşlere, kardeşlere…   O acıyı yaşayan herkese tek bir şey söylemek isterim: Yalnız değilsiniz.   Acınız ortak, gözyaşınız kutsal…   Ruhu şad olsun tüm babaların.   Geride kalanlara sabır ve güç diliyorum. 17 Eylül Bugün, babamın vefatının 25. yılı…   Bu yazıyı, hem babamın hem de tüm babasını kaybetmiş evlatların anısına kaleme aldım.   Acının, yokluğun ve özlemin dile geldiği satırlarda, aslında hepimizin ortak yarası vardı.   Rabbim, başta babam olmak üzere ebediyete göç etmiş tüm babalara rahmet eylesin.   Mekânları cennet, ruhları şad olsun.   Bir başka yazı dizisinde, başka bir konuda yeniden buluşmak dileğiyle…   Sağlıkla, huzurla ve dualarla kalın.   Allah’a emanet olun.